02-08-2011

In de Lonely Planet van Nederland staat dat Nederlanders niet gastvrij zijn: “Als je bij iemand thuis wordt uitgenodigd voor bijvoorbeeld het avondeten is dat heel bijzonder”… We zijn nu in Mexico City, bij een echtpaar wat we nog nooit ontmoet hebben en we blijven een week. Op de eerste avond kregen we de sleutel van het huis en wat adviezen voor toeristische uitstapjes naar het centrum; dat is misschien gastvrijheid in het kwadraat, maar toch zet het ons aan het denken. Tijdens deze reis zijn we zoveel mensen tegengekomen, zo vaak uitgenodigd en hebben we prachtige gesprekken gehad. Het is werkelijk prachtig, en een pijler onder onze reis!

Even terug in de tijd, de villa. Helaas deed het internet het niet vanwege zware regenval, maar we hebben ons prima vermaakt in dat optrekje. De verse krabben waren zeker smaakvol, maar te klein (lees: achterlijk veel werk voor een theelepel vlees!). Uiteindelijk zijn we vertrokken naar La Cruz, anderhalf uur zuidelijker, om de bootperikelen uit te zoeken. Hier huurden we een prachtig appartement met airco en klein zwembadje (€ 80,- per week ;-) ) en bezochten we uiteraard Kit, Debbie en hond Tiki weer op hun zeilboot.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Zodra we aan boord waren ging de gezelligheid verder; lekker cocktailtje erbij en praten maar! Het idee om een boot te kopen kreeg steeds meer vorm, soms positief en soms negatief. De bewuste schuit lag er nog, bleek ook nog te koop en we hadden gegadigden om het ding naar Nederland te zeilen… wat wil je nog meer? Helaas bleek de boot twee maanden geleden al verkocht te zijn, maar de eigenaar wilde hem op zich wel verkopen, maar dan wel voor een bedrag 2,5 keer zo hoog! Dit trok de stekker uit het verhaal… Vervolgens werden we op een veel betere/mooiere boot gewezen, maar we willen nu geen jaarinkomen in een boot stoppen! Het idee om ooit met een zeilboot te gaan reizen blijft wel vrezen we ;-) .

La Cruz is een klein dorpje met een enorme haven, vol met (-voornamelijk-) Amerikanen die er het stormseizoen afwachten met hun zeilboot. Er zijn veel leuke eettentjes en barretjes waar we flink van hebben genoten, maar het authentieke Mexicaanse leven verdwijnt dan wel meer naar de achtergrond. Na een weekje pret zijn we vertrokken naar Guanajuato, een stadje wat op de werelderfgoedlijst staat vanwege de prachtige infrastructuur. Het ligt in een dal en alles is erin gepropt; het wemelt van de tunnels onder de stad om het nog iets toegankelijk te maken. De straatjes zijn prachtig oud, de kerken nog veel mooier. Wie van christelijke prullaria houdt (we noemen geen namen…;-)) kan hier een jaar rondneuzen; een grotere kerkdichtheid dan Werkendam en 95% is katholiek. Sommigen zijn werkelijk prachtig, anderen meer een mislukte poppenkast!
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
In Guanajuato, midden in de stad(!), hebben we eindelijk weer eens kunnen kamperen. We begonnen dit echt te missen, maar in de regenbuien hier (in La Cruz hadden we een bui van pakweg 75mm in 1 uur) wil je niet altijd in je tentje liggen. In Guanajuato hebben we maar wat greppeltjes gegraven voor de zekerheid, maar we hebben het overleefd. Ook hebben we heerlijk de tijd genomen om wat klusjes te doen, zoals het verven van kleding in een (-mislukte-) poging om niet te verwijderen smautvlekken te maskeren…
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Om richting Mexico City te reizen en onze honger naar natuur te stillen hebben we ‘Nevado de Toluca’ bezocht. Een dode vulkaan, de op vier na hoogste bergtop van Mexico en slechts anderhalf uur van Mexico City. Vanuit ons hotelletje konden we de krater zien. We wilden ’s ochtends omhoog rijden omdat dan de kans het grootst is op helder weer. Toen de wekker eenmaal afging zagen we niets meer; heel de krater was gehuld in wolken en regen. We zijn toch maar omhoog gereden en we hebben tot 4160m hoogte kunnen rijden met de motor.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
‘Vroeger’ mocht je met je voertuig de krater in, maar dat is nu verboden omdat die Mexicaanse afgeragde bakken teveel olie lekken. Een lieve glimlach en rotsvast vertrouwen in de techniek van Honda mocht niet baten; we moesten 2 km de krater inwandelen. Vergezeld door een groep nonnen (met bijbel én Blackberry in de hand, lang leve de 21e eeuw!) gingen we dan op pad. Eenmaal in de krater was het mistig en zagen we weinig. De nonnen gingen heerlijk op een steen de bijbel lezen en wij genoten van de rust op onze eigen steen! De nonnen wilden waarschijnlijk dicht bij God zijn op deze hoogte, wij genoten van de prachtige aanwezigheid van de Natuur; geweldig. Na enige tijd trokken de wolken even weg en openbaarde de kraterwand zich; geweldig. Opnieuw een bewijs dat slecht weer ook een prachtig effect kan hebben op je belevenis (net als de sneeuw in Sequoia National Park), het maakt gewoon meer indruk als het je verrast. De wandeling bracht ons tot 4300 m hoogte, en met onze dramatische conditie is dat toch wel even wennen… De motoren gaven echter geen krimp!
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vervolgens zijn we naar Mexico City gegaan. Eenmaal opgepikt buiten de stad door Garry zijn we de stad ingereden; bizar hoe groot een stad kan zijn. Omdat de hele stad in een soort put ligt kun je het mooi zien liggen als je ‘de rand’ over rijdt. Er wonen hier 22 miljoen mensen… het ligt tussen de 2500 en 2800 meter hoogte; heerlijk koel dus!

Garry en zijn vrouw Ivonne zijn geweldig, wij zijn motorreizigers nr. 64 en 65 die hier logeren en ze hebben prachtige (-gestolen-) verhalen, geweldig! We hoorden nog een prachtige quote over reizen per motor: ‘Is er ooit iemand naar je toegekomen met de vraag: Hey, is dat jouw auto? Ik heb ook een auto!’. De motor blijft een magneet voor prachtige mensen en verhalen; wij genieten met volle teugen van alles wat op ons afkomt! Morgen gaan we de stad verkennen; anderhalf uur vanaf hier naar het centrum met de bus voor 5 eurocent!

De motoren houden ons nog steeds flink bezig; we hebben onderweg een uurtje moeten sleutelen in de regen omdat Daan z’n remklauwen aanliepen. Vervolgens zakte bij Daan de laadspanning in en blijkt de (gloednieuwe en preventief vervangen!) spanningsregelaar kaduuk. Mirjam rijdt nog steeds met twee gebroken spaken rond, hopelijk komen de nieuwe donderdag per post binnen zodat we dat kunnen herstellen. Maar ach, het hoort erbij zeker, net als onze onrustige darmen van het heerlijke eten en overdosis aan chili’s moeten de motoren ook wennen aan hun nieuwe leven!