Woestijn
09-01-2012
Na 15000 km jungle, hooggebergte en strand zijn we in de woestijn. En wat voor woestijn, prachtige hoge zandduinen en bloedheet! Wel jammer dat ‘de mens’ er zo’n puinhoop van maakt; het wemelt van rondvliegend plastic. We zijn in Peru aangekomen, op/aan de Pan American Highway en we gaan naar het zuiden; op naar de Dakar Rally!
De grens bij Peru was leuk; zes motorreizigers en één vriendelijke douanemeneer; dat duurt dus een uur of vier in totaal J. De immigratiemeneer bedankte ons voor het bezoeken van Peru; heerlijk na alle stress (van Daan, Mirjam is doodrelaxed natuurlijk) voor een grensovergang.
Eenmaal Peru binnen zijn we op pad gegaan richting de Ruines van Kuelap. Deze route is misschien 100 km verhard, de rest is blubber, stenen en ellende; hartstikke leuk rijden! Ook mocht een aardverschuiving niet ontbreken; (achteraf) geweldig leuk om dat eens mee te maken. Aan beide kanten grote groepen Latino’s (veel kabaal, drukte en getoeter dus), een klein graafmachientje om de berg stenen en klei weg te graven en een ananas-verkoper in de buurt. Het heeft wel iets, moeten wachten op ‘de natuur’ en simpelweg geen keus hebben. Iedereen babbelt wat, sommigen springen in de rivier voor een verfrissende duik, de meesten eten rustig een ananas. Na twee uur mocht een 4×4 ambulance als eerste over het nieuwe pad, en wij sprongen meteen op de motoren om hem te volgen!
De groep van zes werd aangevuld met twee Amerikanen op crossers uit de 70-er jaren, geweldig! Het zoeken van een hotel duurde dermate lang dat we ‘uitgenodigd’ werden om in een half gebouwd tankstation te slapen, met uitzicht over de stad. Met zo’n groep (en bewaking) is het veilig genoeg om dat te doen, en dus sliepen we gratis!
De ruines van Kuelap waren prachtig; op een bergtop gelegen en zeven hectare groot; we waren de enige bezoekers wat toch een aparte sfeer geeft. De uitzichten zijn geweldig; het is gewoon mooi om te zien hoe kleinschalig landbouw hier nog is, en hoe mooi dat eigenlijk is!
Na de ruines ging het gas erop; we wilden zo snel mogelijk naar Lima om een laatste band te kopen, en een ketting voor Daan. De banden waren echt glad (ook de zijkanten 
) en dat rijdt toch niet echt comfortabel. Zes uur ’s ochtends op de motor, heel de dag offroad rijden waarvan de helft in de stromende regen; vervolgens aan het eind van de dag een hostel in, slapen, en ’s ochtends weer vroeg op de motor. Ideaal als je je motor in de lokale drogisterij mag parkeren, kun/moet je lekker vroeg weg!
Dat hebben we drie dagen gedaan, en toen waren we eindelijk in Lima. Onderweg zijn we twee maal staande gehouden door politie, en wat zij die (etterbakken) corrupt! De eerste keer vroeg men om ons rijbewijs en verzekeringsdocument. Wij geven een kopietje van het rijbewijs, en een gefotoshopt verzekeringsdocument. Ze vonden het prachtig, en je ziet ze dan balen dat je je zaakjes op orde blijkt te hebben (ook al is alles nep ). Vervolgens gorgelen ze wat en geven ze aan dat ze dorst hebben; ze willen een frisdrankje. Dat is Spaans voor ‘geef me een paar dollar’, en prompt vergeten wij al ons Spaans en begrijpen we er geen fluit van J. Weggereden zonder een cent te betalen, heerlijk. 600 Km later is het weer raak, ze houden ons staande om een uur of half 10 ’s ochtends. ‘Er is een snelheidscontrole geweest 200 km geleden, en jullie reden veel te hard’. Gelukkig waren we om zes uur vertrokken die ochtend, en hadden we onderweg getankt. Daan klikt z’n contact aan, wijst op de dagteller en wijst ‘155 km’ aan, met de vermelding dat we die dag slechts 155 km hebben gereden! De politie kijkt beteuterd, belt wat vrienden/collega’s en concludeerde dat het waarschijnlijk twee andere motorrijders zijn geweest (onzin natuurlijk, er is nooit een snelheidscontrole geweest 200 km (!) eerder, maar goed)! Vervolgens moeten we opnieuw de rijbewijzen en verzekeringsdocumenten laten zien; en helaas pindakaas, wij trekken keurig alles tevoorschijn! Weer weggekomen zonder te betalen! Ik moet toegeven, het heeft wel iets om dit corrupte systeem te verslaan, al zullen we heus ooit de sjaak zijn…
We hebben slechts 24 uur in Lima doorgebracht en hebben eigenlijk alleen de ‘snelwegen’ door de stad gezien. Al met al waren we er niet weg van en het verkeer is een drama; veruit het slechtste van de hele reis tot nu toe. Via internet waren we uitgenodigd door een klein motorzaakje om daar ons nodige onderhoud te doen, maar toen de motoren uit elkaar lagen om vijf uur ’s avonds vertelde onze gastheer doodleuk dat we op zondag niets konden doen aan de motoren. Erg jammer, want we wilden uiterlijk maandag vroeg weer weg. De boel snel in elkaar gegooid, en de volgende ochtend (met alleen nieuwe banden) maar weer verrokken. Na 300 km zijn we aangekomen in Huacachina, een prachtige oase in de woestijn met een heerlijk hostel.
We kamperen 15 meter van het zwembad, de motoren staan veilig en het is heerlijk warm. Eindelijk kunnen we hier een beetje bijkomen van een week haasten; we hadden het nodig.
Op deze camping hebben we onze tarp boven de motoren gehangen om uiteindelijk het resterende onderhoud alsnog te doen (en dan is zo’n tarp geweldig, als het 40 graden is in de volle zon!). We zijn nu klaar met alles wat we wilden doen; eindelijk tijd om de website te updaten en een biertje extra te drinken!
Vanaf hier gaan we naar Nazca waar we de Dakar willen zien, hopelijk krijgen we er iets van mee. We hebben enkel gehoord dat De Rooy het goed doet, hopelijk blijft dat zo! De rally is hier heel populair, overal reclame enzo. Ze zijn apetrots (of is dat apentrots tegenwoordig?) dat het evenement hier in Peru is dit jaar!