02-04-2012

Soms doe je dingen waar je later spijt van krijgt, waar je je voor schaamt. Die kun je verzwijgen, of je kunt er eerlijk over zijn. Wij kiezen maar voor het laatste, want wie weet komen jullie er anders toch wel achter. We hebben een fles Heineken bier gekocht.

Na alle woestijn (en sterren!) pret gingen we naar Valparaiso, een supertouristisch stadje aan zee. Wij hebben niet zoveel met toeristische plaatsen, en ook niet met steden. Toch gingen we erheen, en wel naar Villa Kunterbunt, het huis van de Duitse Pippi langkous. De reden: in dit hostel zijn alleen motorrijders toegestaan, al mogen reizigers met een 4×4 soms ook naar binnen. Heerlijk backpacker-vrij dus; en eigenlijk wel leuk om eens iets écht voor motorrijders te bezoeken.

Vervolgens zijn we naar Santiago gegaan, om Miguel Angel, Mariella en hun twee kinderen op te zoeken. We hebben hen ontmoet in San Pedro de Atacama (onze eerste stop in het noorden van Chili) en ze nodigden ons uit. In Santiago moest ook het e.e.a. aan de motoren geklust worden, en we moesten er wat garantiegevalletjes afhandelen. Het bleek opnieuw geweldig om bij mensen te logeren; uiteindelijk zijn we negen nachten blijven slapen. Dit kwam voornamelijk door Miguel Angel en z’n toffe plannen. Steeds als we bedachten te gaan vertrekken kwam er weer een leuk idee opborrelen, ‘Zullen we dit weekend gaan parachutespringen?’ en ‘Zullen we volgend weekend een berg beklimmen en op de top kamperen?’… uiteindelijk ging het gros niet door (door overmacht), maar hadden we wel een geweldige tijd. Chilenen zijn echt heel vriendelijk en gastvrij, zonder je als een achterlijk rijke westerling te zien; ook wel eens prettig. Voor de motoren hebben we veel spullen kunnen kopen, veel zaken kunnen vervangen en we kochten onze nieuwe tent. De oude tent eindigde als cadeautje voor de kinderen van Miguel Angel en Mariela die er dolblij mee waren en vervolgens iedere dag zeurden wanneer ze mochten gaan kamperen ;-) . We hebben nog een avond bij de moeder van Miguel Angel gegeten en genoten van het prachtige uitzicht over de stad vanuit haar huis.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Natuurlijk was dit alles ook een prima gelegenheid om ons Spaans te oefenen… we gebruiken steeds meer ‘verleden tijden’ zeg maar… de grammatica blijft lastig, maar we kunnen nu echt wel lekker kwebbelen met iedereen!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Na 260 km door de stad te hebben gereden in bovenstaande negen dagen vertrokken we naar het zuiden; lekker wildkamperen in de nieuwe tent. Dit ging als een speer, en dat blijft toch heerlijk; lekker samen de wildernis in en genieten van de sterren en natuur. Op zoek naar een kampeerplekje kreeg Daan een dikke spijker in z’n achterband en dus was de kampeerplek bepaald; in een tarweveld.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Toch was dit mooi, zeker in de nevel de volgende ochtend!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Tijdens het plakken van de band, bleek er een wiellager versleten bij de motor, en dus gingen we later sleutelen bij een motorzaakje in Osorno. Daar droogden we de tent op het parkeerterrein, waar vervolgens een koerier over de binnentent reed… Daan helemaal uit z’n stekker natuurlijk, maar meneer ‘dacht dat het een stuk plastic was’. Aan persoonlijke WA-verzekeringen doen ze hier niet, maar na wat contact met MSR in de USA kwam het goed: uit coulance stuurden ze een nieuwe binnentent op; waar we nu in slapen! Super service, en Daan en Mirjam droogden hun oogjes…

Via de moeder van Miguel Angel werden we naar Puerto Montt gestuurd, uitgenodigd door een neef van de moeder van Miguel Angel; volgen jullie het nog? Onderweg kwamen we langs prachtige vulkanen; eentje zagen we ’s nachts vanaf ons kampeerplekje oplichten bij uitbarstingen; geweldig toch? Opnieuw werden we geweldig gastvrij ontvangen door deze familie! We zijn zelfs een middag gaan zalmvissen, maar vingen helaas niets. Wel heerlijk gegeten, de grootste mosselen die we ooit gezien hebben, pakweg 12 cm lang.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Als cadeautje dachten we dat het wel leuk zou zijn iets typisch Nederlands te kopen en dus hadden we een fles Heineken bier gekocht voor Adolfo, onze gastheer… over het algemeen zijn de buitelanders lyrisch over dit merk, maar na ontvangst kregen we meteen te horen dat Chileens bier veel beter is; iets waarmee we alleen maar konden instemmen.

Het idee was om vanuit Puerto Montt een ferry/cruise te boeken naar het zuiden, maar we misten de boot en wilden geen vijf  nachten wachten op de volgende. Op naar de Careterra Austral dus, een (grotendeels onverharde) route naar het zuiden van Chili. Veel pontjes, dolfijnen, veel fjorden en prachtige gletsjers!

Deze route bleek inderaad geweldig. Gezien het jaargetijde is het wel spannend; de herfst is begonnen en de winter staat voor de deur, veel kou en regen dus. Wij vonden het wel te doen, en besloten ‘zover zuidelijk te rijden als het weer toelaat’, desnoods tot Villa O’Higgins, het zuidelijkste puntje van de Careterra Austral. De veerpontjes (waarvan er eentje vier uur duurt) waren al een belevenis; prachtige landschappen en dolfijnen naast de boot; wat wil je nog meer? Het zonnetje scheen, geen wolkje aan de lucht…

P3268719-2 OLYMPUS DIGITAL CAMERA

We hebben zo een paar dagen gereden, en het was geweldig. Daan heeft wel 50 keer gezegd dat dit het mooiste gebied is waar hij ooit is geweest, het is zo intens mooi en puur. Hopelijk brengen de foto’s dat een beetje over; persoonlijk vind ik dat de (herfst-) kleuren en puurheid niet echt overkomen. Dus lijkt het je wat, boek een retourtje Patagonië ;-) ). Het is vooral prachtig om door de bossen te rijden (nu dus net in de hefstkleuren) en daartussen overal gletsjers te zien, fel blauw.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

In de Alpen zijn die altijd wat groezelig, hier zijn ze heel zuiver blauw en dat geeft toch een apart effect. We kampeerden weer veel in de vrije natuur om geld te besparen en te genieten van de rust; dat blijft zeker in dit soort gebieden een traktatie. Verder zeggen we er maar niets over, foto’s kunnen dat veel beter uitleggen!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA OLYMPUS DIGITAL CAMERA OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ongeveer 200 km ten noorden van Villa O’Higgins begon het ’s ochtends hard te regenen en lag de sneeuw pakweg 50 meter bij de tent vandaan; het was een graad of 8, onze regenpakken waren lek en de wegen niet al te best. We besloten weer naar het noorden te gaan, naar de meest zuidelijke grensovergang van de Careterra Austral. Het laatste stuk naar de grens was ook weer prachtig, en het was best moeilijk dit mooie gebied gedag te zeggen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Soms voel je een verbintenis met een gebied; en weet je gewoon dat je het meeste nog níet gezien hebt. Toch is het ook fijn om te besluiten er ‘ooit’ terug te komen; ook wij maken reisplannen! ;-)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA