Warm bad
02-11-2012
Je komt aan met de ferry in de haven en het is al donker. Alle passagiers (lees: truckers) staan te popelen om hun paspoort terug te krijgen met de benodigde stempels en hun vrachtwagen van de boot te rijden. Wij moeten even langs een politiekantoortje omdat we geen standaard passagiers zijn; we moeten een heus visum bemachtigen. Dit is een fluitje van ’n cent; alleen een stempel en het is voor ons nog gratis ook voor de verandering. De Zuid Afrikanen Pieter en Charlotte moeten er wel 15USD p.p. voor aftikken. Eenmaal terug bij de ferry wachten we op toestemming om van de ferry af te rijden en komt de politie op ons af. Er is een probleem met de visa’s, of we even mee willen lopen. Wat blijkt, de Pieter en Charlotte hadden helemaal niet hoeven te betalen en krijgen hun geld netjes terug. Welkom in Turkije! Zeker na Egypte voelt Turkije als een warm bad.
De bootreis was erg relaxed; de truckers sliepen in hun vrachwagens en ’s nachts waren de dekken uitgestorven; ideaal dus om een bedje te maken van onze kampeerspullen!
De vier dagen na aankomst in Turkije waren feestdagen en dus zou de douane gesloten zijn. Een gladde fixer had ons snel gevonden om voor 130USD alle voertuigen door de douane te wurmen voor middernacht zodat we het land in konden. Als we dit niet zouden doen, zouden we vier nachten vastzitten in de haven omdat we het land niet in mogen rijden. Dit leek ons weer teveel op ‘Egyptisme’, en dus weigerden we dit en ging de prijs snel naar beneden. Uiteindelijk probeerden we het zelf te ritselen maar dit leek onmogelijk; de fixer gooide z’n prijs ver naar beneden en we gaven hem groen licht. Om drie uur ’s nachts kwam hij terug; onze motoren waren succesvol door de douane heen, maar er was iets mis gegaan met de auto uit Zuid Afrika van Charlotte en Pieter waardoor zij nog niet de benodigde krabbels in hun paspoort hadden en dus nog niet met de auto het land in mochten. Wij begrepen er niets van maar werden door het havenpersoneel uitgenodigd om in een kantoorgebouw te slapen en ‘de volgende dag maar weer te kijken hoe het loopt’. Ideaal, en opnieuw geweldig om te ervaren hoe gastvrij en behulpzaam de Turken zijn.
Omdat Daan oververmoeid was van alle ellende in Egypte moest hij uitslapen van Mirjam en ze bewaakte zijn bedje de volgende ochtend vol overgave zodat niemand hem wakker kon maken; liefde is…. Charlotte en Pieter kregen hoog bezoek, een hoge pief van de douane die kwam uitzoeken wat er loos was. Hij beweerde alles te kunnen regelen en ook werd een WA-verzekering voor de auto in orde gemaakt. Na twee uurtjes was alles geregeld, Daan was wakker en we reden eindelijk Turkije in.
Dit deel van de wereld is beroemd om alle mozaïeken op gebouwen en moskeen, en dus reisden we naar het zuid-oosten om het mozaïek museum van Antakya te bezoeken. Eenmaal in de stad stopten we bij een eettentje en waar we ook weer warm werden onthaald; de Turken zijn écht gastvrij, stuk voor stuk. We aten wat, babbelden wat meer en proefden alle delicatessen van de andere winkeltjes in de straat, waarna de kerel van het eettentje ons al meelopend diverse hotels heeft aangewezen, en zelfs nog voor ons heeft afgedongen. En geloof het of niet, hij vroeg geen fooi. Dat is echt een bizar gevoel na Afrika; dat mensen uit zichzelf én voor niks iets voor je doen. Het mozaïek museum was een traktatie; prachtig gepresenteerde mozaïeken van 1500-1800 jaar oud, geweldig! Het is ook gewoon prachtig dat de kunstwerken geconserveerd zijn, maar niet gerestaureerd; dat houdt het authentiek en puur.
Na deze snelle uitstap naar het verre oosten reden we naar Goreme; eindelijk écht richting Europa. Een lange dag van 600km later kwamen we aan in dit prachtige landschap; Cappadocia. We vonden opnieuw een vriendelijke Turk met een camping en besloten drie nachten te blijven. In dit gebied hebben de mensen eeuwenlang IN de bergen gewoond; in het kalkzandachtige gebergte hakten mensen heuse woningen uit en die zie je ook werkelijk overal.
De ballonvluchten zijn hier beroemd, en om een goede reden; het is prachtig. We stegen op in een zee van ballonnen; er stijgen hier pakweg 100 ballonnen op rondom zonsopgang!
We genoten met volle teugen en waren enorm onder de indruk van de vaardigheid van de piloot; stuur zo’n groot ding maar eens 30cm (!) langs een rotspunt, keer op keer… Nog helemaal onder de indruk van de ballonvlucht reed Daan naar een stadje in de buurt om inkopen te doen. Geen idee waar een grote supermarkt te vinden zou zijn, maar in Turkije maak je je daar niet druk om; er komt wel iemand voorbij die je helpt. En zo verliep het; iemand bij een stoplicht vroeg aan Daan waar hij naartoe onderweg was, en reed hem vervolgens tot in de parkeergarage van de supermarkt!
Na deze prachtige dagen reden we naar de Zwarte zee en schrokken van de vervuiling. Turkije is heel georganiseerd en schoon (of zien wij dat zo omdat we uit Afrika komen?) en het strand hier ligt echt vol met plastic rommel; zonde. We vertrokken dan ook snel naar Istanbul, onze laatste stop in dit prachtige land.
Istanbul is groot, heel groot, maar ook wel heel ontspannen. We sliepen in een klein hostel het centrum van de stad en scharrelden wat rond. Bij het inkopen van fruit hoef je niet te vechten om een goede prijs; je bent hooguit verbaasd over de hoeveelheid kleingeld die je als wisselgeld terug krijgt. De moskeeën zijn werkelijk prachtig, en het is natuurlijk best apart om gezellig met alle toeristen op je sokken door de moskee te lopen, Mirjam met een prachtige hoofddoek om!
Het turkse fruit kun je natuurlijk niet missen en we kochten en snoepten er dan ook flink van.
Na Istanbul begon dan echt de terugreis; geen toeristische uitspattingen meer, maar simpelweg kilometers maken! De grens was nog wel even een gedoe (het zal ook eens meevallen… ) omdat een stoere agent beweerde dat we toch echt een visum nodig hadden gehad voor Turkije (i.p.v. alleen een stempel) en of we alsnog even wilden betalen. Daan vond dit onzin (want we reden het land uit, en waren toch echt keurig bij de politie langs gegaan bij binnenkomst!) maar het mocht niet baten. We moesten de motoren maar even aan de kant parkeren en dan zouden we wel zien. De agent ging vrolijk de andere auto’s bedienen en doorlaten en wij stonden daar maar, waarop Daan de weg met z’n motor blokkeerde en tegen z’n voorwiel op de grond ging zitten. De douane-agent-meneer koos maar snel eieren voor z’n visum, knalde de stempels in onze paspoorten en gaf deze terug. Nu op naar Bulgarije, Servië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland, Nederland, Flakkee!