Far Away From Flakkee

08-03-2013

Tja, Nederland. Nederland is Nederland, blijft Nederland en zal nog wel even Nederland blijven. Dat is niet eens negatief bedoeld. Positief dan? Geen idee, ergens in het midden. Hoe Nederlands!

We kwamen ‘thuis’ (jaja, een paar maanden geleden al) na een paar vermoeiende rijdagen vanuit Istanbul. Slecht weer lag op de loer en we reden flink door om de laatste dag voor thuiskomst in Düsseldorf te overnachten; het weer kon zo slecht niet worden dat we ons aankomstfestijn zouden missen! We waren eigenlijk heel relaxed, al besloten we 10km voor de eindbestemming maar geen koffie meer te gaan drinken bij ’n tankstation.

De laatste paar honderd meter waren toch wel heel emotioneel; de spanning kwam er toch echt wel uit en toen de sleuteltjes eenmaal uit het contact gingen kwamen de tranen. Het afsluiten van een prachtige reis, en het veilig terug komen. Vooral dat laatste speelde behoorlijk mee; gelukkig kunnen we nu trots zeggen dat we zonder serieuze narigheid of panne de eindstreep van dit project hebben gehaald. Een deel door onze manier van reizen en door onze handigheidjes, maar zeker ook een deel ouderwets geluk. Troost je, de wereld is echt minder eng en gevaarlijk dan je denkt!

Het was natuurlijk geweldig familie en vrienden weer te zien; dat bleef tijdens de gehele reis toch wel hét grote gemis, op een gedeelde eerste plaats met goede Hollandse kaas. De champagne ging open, de traanklieren ook en we dronken maar snel een borrel. Thuis, jeetje. En nu? Er lagen bij ons nogal wat plannen… sommigen idioot, sommigen levensvatbaar. Doorreizen leek ons even onverstandig; we waren immers na Afrika naar Europa gegaan omdat er toch wel wat ‘reismoeheid’ ingeslopen was. We wilden gaan werken in Chili, maar moesten daar wel een kapstok voor hebben en die bleef even uit. In Nederland blijven leek ons ook niet zoveel; we wilden liefst een tijdje in het buitenland leven. Het idee van Canada bestond al een beetje, leek het meest levensvatbaar en dus begonnen we een lang proces omtrent de aanvraag voor een open werkvisum. Besluit genomen.

Het zou echter wel wat maanden gaan duren; wat wilden we dan in die tussentijd doen? We besloten het er gewoon van te nemen; veel tijd met familie en vrienden en proberen dingen te doen die je in ’n normaal werkend leven niet zou kunnen doen. Doordeweeks mee naar het zwembad met Roel, Daan z’n petekindje bijvoorbeeld. Ook werden er twee motoren opgelapt bij familie die al een half decennium geparkeerd stonden, geweldig toch!

Nederige dankbaarheid was echter ver te zoeken….

Ook kwamen ‘de Koekies’ bij ons langs; onze Zuid Afrikaanse vrienden die nog steeds onderweg waren met hun Toyota 4×4. Geweldig om ze te zien, en Nederland te laten zien aan hen. Want echt, Nederland is toch wel een heel mooi land(je). We reden langs de Deltawerken, bezochten Zierikzee en Middelburg, voerden ze zoute haring.

We vonden een tijdelijke woning in Den Haag en Hellevoetsluis waar we tussen alle familiebezoeken door konden verblijven en genoten met volle teugen. Vanuit het huis in Hellevoetsluis zagen we een mooie windmolen staan die we tweemaal in ’n weekend bezochten, werkelijk prachtig (Wanneer heb jij voor het laatst zo’n prachtig stuk techniek bezocht?). Rondom de kerst bezochten we het Woudagemaal, het grootst werkende stoomgemaal ter wereld in bedrijf!

Zelfs Europa’s enige kamelenmelkerij mocht niet ontbreken.

De tijd met familie en vrienden was geweldig, al is en blijft het erg jammer dat mensen moeten werken natuurlijk. Wij hadden het eigenlijk net zo druk als tijdens ons werkend leven! De motoren hadden toch ook wel wat aandacht nodig; door een prachtig wit Nederland sleurden we ze naar 't hoge noorden om ze op te slaan voor de komende jaren; we moesten ze nog eens goed wassen en invetten tegen verdere achteruitgang!

Met het oog op een naderend vertrek probeerden we zoveel mogelijk tijd met hen door te brengen, al voelde dit vertrek toch anders, minder heftig, dan de vorige. Bij het vorige afscheid was het allemaal heel onbekend; we hadden geen idee hoe het zou gaan lopen en we wisten al helemaal niet hoe het contact met het thuisfront zou gaan zijn. Deze keer gaan we naar een beschaafde wereld en blijven daar ook; mensen kunnen ons gewoon bellen, i.p.v. zielig bij de computer te moeten wachten op een ringeltje van Skype! Waarschijnlijk dacht de familie er net zo over, want er vloeiden veel minder tranen!

Omdat we het toch allemaal wel inspannend vonden, en we ons het toch ook jammer vonden dat we Daan z’n nicht Denise op Hawaii niet hebben bezocht tijdens de motorreis, hebben we besloten naar Canada te gaan met een tussenstop op deze prachtige eilandengroep. Je kunt maar beter een beetje uitgerust en aangebruind in Canada aankomen toch?!