Hier worden ‘zomaar’ berichtjes gepost. Gedachten die langskomen, ideeën die opborrelen etc…

05-03-2012 Motorliefde (door Daan)

De Motorrijder hoef ik het niet uit te leggen; De Rest valt het misschien niet uit te leggen.

Toch een poging; omdat sommige motorrijders het wellicht ontkennen, en om begrip te kweken bij De Rest.

Op HorizonsUnlimited.com valt een prachtige samenvatting te lezen: Wie auto rijdt/reist kijkt een mooie film, de motorrijder speelt in de film mee.Natuurlijk, het is soms een drama. In de regen, in de kou. In de hitte, in het stof. Maar denk eens aan de geur van een naderende regenbui, dat ruik je meteen op de motor. Nog intenser: hier zijn bossen van Eucalyptus…

Nu zijn dit praktische zaken, terwijl de kern veel meer ligt in het geestelijke. Persoonlijk heb ik nog nooit spierpijn gehad van motorrijden, ook niet offroaden. (Okay, na de dagen in Bolivia voelde ik wel wat… maar dat viel niet onder ‘rijden’;-)). Geestelijk kan het enorm ontspannend zijn, maar ook knijtervermoeiend.

Zit je een dag slecht in je vel, dan draai je geen bocht soepel. Voel je je goed, dan krijg je het idee dat je de hele wereld aankunt en moet je jezelf soms even terugfluiten na een iets te scherpe bocht. Het lijkt aan elkaar gekoppeld, en dus voel je je verenigd met dat stuk staal onder de kont.

Mirjam en ik bediscussiëren nog ongeveer dagelijks welke motor nu eigenlijk mooier is; zouden we dat ook doen als hier twee auto’s stonden? (De Motorrijder snapt dit, De Rest haakt hopelijk niet meteen af…) En ook al waren we het spuugzat in de regen en modder laatst, toch zeg je voor het slapen gaan ‘weltrusten’ tegen dat stuk staal. De Rest vindt dit vast achterlijk gedrag; De Motorrijder snapt het maar durft niet toe te geven dat hij/zij dit ook wel eens doet… Rijd je motor en zit je ega je nu vragend aan te kijken… geef het dan maar gewoon toe!

P.s. Ook Mirjam ontkent het nachtkusje, maar geeft d’r Milka Koe wel regelmatig ‘tankklopjes’ bij gebrek aan schouders…

15-07-2011 Dakloos      (door Daan)  Wennen doet het langzaam, dat dakloze. Het duurt een maandje of 2-3, en in maand 4 voelt het het ongemakkelijkst. Misschien niet voor iedereen, maar voor mij wel. Na die 4e maand voelt het vertrouwd… en ook wel lekker! In het begin mis je je werk, file. Snel even ontbijten omdat je te laat bent voor je werk, dat soort onzin. Werkdiscussies in je lunchpauze, nog gekker! De reis was al ver voor de 11e maart begonnen; je moet van veel aardse zaken afscheid nemen en vooral veel troep opruimen; erg bevrijdend. Ik geef toe, we hebben nog pakweg 30 verhuisdozen, een bed en een tent en twee bepakte motoren. Toch hebben we meer weggedaan dan bewaard, en het is een feit: je hebt maar heel weinig spul nodig. We missen de 30 verhuisdozen echt niet! (… het heerlijke bed misschien wel, alsook de grote tent? ;-) ) Wat zeker ook leuk is aan dit reizen is het snelle-thuis-voelen. Je voelt je echt na een dag al ergens thuis, er vanuit gaande dat je een paar daagjes ergens blijft hangen. Blijkbaar is het net als bij de kippen, na een paar dagen opgehokt zitten ben je verhuisd. Maakt het dan echt niet uit waar je naartoe hokt? Gelukkig wel. De USA voelde niet echt als thuis, al is Californie erg Europees en daardoor wat meer als ‘thuis’. In Mexico meerdere plaatsen mogen aanvaarden als tijdelijk thuisfront, en zeker plaatsjes aan zee trekken ons. Blijkbaar kun je je overal een beetje thuis voelen, al merk je wel dat je dingetjes zoekt die je aan Thuis doen denken. We kunnen heus buiten Flakkee leven (hoe ondenkbaar ook voor velen!), maar het Flakkee-achtige blijkt toch wat te trekken. Wijdsheid, water. Schattige dorpjes. Haventjes. Le Bateau ;-) . We zijn dit avontuur open ingestapt. Zoals de Loesje-kaart omschreef: ‘Alleen als je alles los laat heb je je handen vrij voor iets nieuws’… het blijkt te kloppen! Het geweldige is ook zeker dat dit nu na een maandje of 4 zo begint te voelen! Het stond voor vertrek natuurlijk leuk op de website, zo’n kaart… maar nu voelt het zo! In het verslag ‘Stropers’ kun je lezen dat we overwegen een zeiljacht te kopen; geweldig toch? We zagen het helemaal zitten, beiden, en staan er compleet voor open! We leven nu een droom, met de motor de wereld rond, maar een andere droom ligt binnen bereik. De handen zijn nog steeds leeg en kunnen alles aangrijpen. Niet alleen qua acties, vooral qua gevoel. Moet zeker zeggen dat dat heel bevrijdend voelt, om compleet achterlijke beslissingen te kunnen nemen. Gaat waarschijnlijk helemaal niet door (misschien maar goed ook…), toch is het weer een stukje van de innerlijke reis. Minder kijken naar de onmogelijkheden; er zijn immers zoveel mogelijkheden! Zie ze, grijp ze en onderzoek ze. Veel valt af, sommige zaken gaan door. Door deze reis lijkt het dat we alles kunnen, dus kun je ‘mogelijkheden’ onderzoeken zonder vooroordeel of vooringenomen beperkingen. Heel oprecht eigenlijk, om beslissingen op zo’n manier te laten vormen of je leven in te richten. Terug naar Nederland… vanaf het allereerste begin van de reis-gedachte wilden we dit open laten. Niet omdat we niet terug willen naar Nederland, maar omdat we in-het-geval-dat-we-terugkomen daar bewust voor willen kiezen… Alleen dan kun je ook bewust kiezen om niet terug te komen. Een angst van mij is zeker om een soort thuishonkloze te worden; een permanente zwerver die z’n plek niet meer kan vinden. In de reiswereld hebben we er een paar ontmoet, en het lijkt niet de meest gelukkige wending. Het goede nieuws voor de ouders: de meesten komen gewoon terug naar het vliegplankje vanwaar ze vertrokken en krijgen zelfs tweelingen! Toch zijn er ook veel mensen die blijven reizen; niet zozeer continue, maar wel levenslang. Niet te vast zitten, altijd mooie plannen en meerdere mooie reizen. Dat lijkt wel iets; dat lijken ook de meest interessante gesprekspartners. Feitelijk is dat de groep die een beetje ‘halfvast’ leeft… Niet te veel binden aan hypotheken, wel een tijdje ergens wonen om centen te verdienen. Niet compleet dakloos, redelijk traceerbaar. Zeiljacht? ;-) Mirjam’s vroeg zichzelf af wat er met je gebeurt als je alles loslaat, maar ook als alles wat vertrouwd is om je wegvalt. Er zijn natuurlijk nogal wat vaste vertrouwde factoren om ons heen (je hebt je huisje toch een beetje bij je, en ook elkaar en je motor), toch gebeurt er veel. Jullie lezen de verslagen van de dagelijkse beslommeringen en zien de mooie foto’s, het zou prachtig zijn als Internet jullie ook de rest kon laten meebeleven. Skype vangt dat een beetje op, maar het is maar een beetje. We hebben veel verhalen gehoord, meer reizigers gesproken, een paar boeken gelezen. Dit hele gebeuren staat nergens beschreven (al komt ‘Het Aarden Beest’ van Benno Graas heel ver, aanrader!), waarschijnlijk is het ook niet echt uit te leggen. Misschien vind ik bovenstaand verhaal heel logisch, maar denken jullie stuk voor stuk dat de Tequila te goed smaakt hier in Mexico.  Al met al begint het steeds beter te bevallen. De dip is over, we kijken enorm uit naar de komende maanden! De culturen zullen snelle gaan veranderen, het Spaans gaat steeds beter en de motoren zullen ons verder brengen. Verder qua kilometers, nog verder qua interactie en ontmoetingen. We reizen! 22-03-2011 Op wereldreis gaan… gek idee eigenlijk (door Daan) Heel je jeugd, en je leven, gaat het eigenlijk over je comfort-zone. Je hebt je vriendjes of vriendinnetjes in de buurt, of op je school. Daarna heb je je vriendje of vriendinnetje ook weer uit de buurt of van school. Dan ga je studeren, en een ‘gezinnetje stichten’ (ook zonder kids mag je dat toch wel zo noemen?). Baan zoeken, huis kopen, leventje leven. Relaxed! Waarom gooi je dat dan allemaal overboord, en is dat eigenlijk wel leuk? Omdat dat het een uitdaging is, en nee. Ik vind er geen klap aan eigenlijk, om dat allemaal overboord te gooien. Het huis verkopen ging goed, maar je kijkt niet uit naar een nieuw huis! Baantje was leuk, en je gaat weg zonder je op een nieuwe baan te kunnen focussen. En dan die sleutelhanger, langzaamaan sterft ‘ie af en je blijft heel triest met je sleutelhanger over. Toch is het een uitdaging, en niet alleen omdat je ‘nieuwe culturen gaat ontdekken en mooie tempels gaat zien’, voor mij vooral omdat je geen flauw benul hebt over de bijwerkingen van de reis; wat doet het met je als mens, als persoon, als geliefde. Je kunt veel lezen op een ieders waar-ben-jij-nu-toch-weer-website, of andere .nl’s of .com’s… maar dat zijn de mooie kliekjes en dagelijkse beslommeringen. Da’s heel leuk allemaal, en ook zeker een trigger om het plan door te zetten. Een antwoord op je zoektocht is het (-gelukkig-) niet, en dat maakt het nou net leuk! Je ontmoet in de pakweg 2,5 jaar voorbereiding (lees: sparen en dromen) veel mensen, leest veel websites en spreekt gelukkig veel mensen die je gerust stellen over de grote boze wereld. Mensen die je enkel waarschuwen voor de gevaren hebben over het algemeen een karig reis-CV en probeer je dan maar een beetje te negeren (en natuurlijk bedank je ze netjes voor hun bezorgdheid!) Het leuke is eigenlijk dat iedereen dezelfde foto’s maakt tijdens z’n trip, maar niet dezelfde innerlijke reis lijkt te maken. Iedereen zoekt iets anders, en niet qua route of camping zeg maar. Maar wat zoek je dan? Mip en ik hebben daar vaak over zitten bomen, al dan niet gestimuleerd door wijn en bier, en komen er niet uit. Samengevat is het misschien heel simpel, en ik ga het niet eens proberen uit te leggen: Wat blijft er van jezelf over als je alles overboord gooit, en jezelf opent voor De Wereld? Het is simpelweg tijd om de motoren nu echt te starten, de veilige ‘thuishaven’ van familie te verlaten en te gaan reizen. Waarheen? => geen idee, we gaan richting het westen. Dát is het idee! 25-9-2009 Confrontatie met armoede (door Daan) Toch is het apart. We zitten hier aan een zwembad, terwijl buiten de Auberge kinderen om water lopen te bedelen. (Volgens mij hebben ze thuis wel water, maar hebben ze het enkel niet bij zich.) Je ziet hier kinderen achter een struik lanterfanteren, wachten op toeristen om kettingen en fossielen te verkopen. Zelfs knaapjes van een jaar of 4/5 hebben een rugzakje met koopwaar bij zich. Het dorp hier lijkt heel vrolijk en tevreden, met hun modderhutten en gare oude auto’s. Maar is dat niet heel gemakkelijk om te denken, als westerling? Wat zouden zij nou denken: Tja, die drukke toeristen lijken heel gelukkig en tevreden met hun volle rugtassen en volgeladen motorfietsen? Volgens mij niet. Volgens mij beseffen ze zich donders goed dat e.e.a. heel oneerlijk is verdeeld in de wereld, en dat ze hier niet het langste strootje hebben getrokken. En alle mensen hier in de Auberge (de vakantie vierende, niet de werkende) trokken wel dat lange strootje. Maar goed, in hoeverre zijn wij daar verantwoordelijk voor? Kunnen wij verantwoordelijk worden gehouden voor onze mazzel? Feit is wel dat “Het Westen” heel Africa natuurlijk eeuwen lang heeft uitgebuit, en dat nog steeds doet qua bodemschatten en schuldbetalingen. Toch is hier ook een flinke club mensen die best wat te spenderen heeft. Dikke auto’s e.d. zie je hier niet, althans, niet met Marokkaans kenteken. (In Oost-europa zie je veel meer verschil; ezels v.s. RangeRovers. Hier is het een ezel of een gedeukte Mercedes W123.) Ook zie je wel schotelantennes op de daken hier; een bewijs van electra + TV lijkt me. Dus ziet het er van buiten dan armer uit dan dat het van binnen is? Ik weet het simpelweg niet. Onderweg kwamen voddige kindertjes bedelen, om geld en eten. Kinderen van herders die op pakweg 2000 meter hoogte een paar schapen hoeden. Dat was echte armoede, de hutjes waren gebouwd van wat boomstammen met wat plastig afval als dakbedekking. En die kinderen daar hadden echt niets, op de langsrijdende mensen na dan. En als een stom setje toeristen dan zo ‘aardig’ is om te stoppen met de motor, waarom zou je er dan niet opaf rennen om je geluk te beproeven? Kwalijk kun je het ze niet nemen. Maar hoe zouden die kinderen nou naar ons kijken als ze met lege handjes terugklauteren naar hun ‘huis’. Boos? Verdrietig? Gefrustreerd? Of is het een deel van het dagelijkse spel, wie weet. Persoonlijk vind ik het maar lastig om ermee om te gaan. Natuurlijk kost het verdomd weinig moeite om ‘nee’ te schuden als een kereltje je voor de vierentachtigste keer vraagt om een fossiel te kopen, maar het is lastiger om hem daarna te vergeten. Niet dat kereltje an sich, maar de situatie waarin je verkeert. Je pakt 2 granaatappels (kost 60 cent) uit je kofferset (kost 750 euro) van je motor (kost 4000 euro) en doet je koffer weer op slot met je sleuteltje (kost 2 euro ofzo, dat sleuteltje?); hoe kun je dan eigenlijk nuchter ‘nee’ schudden als zo’n ventje vraag of je 2 granaatappels wilt ruilen voor een van z’n ‘unieke en zeer zeldzame’ fossieltjes? Ik heb het niet geruild; en toen ik bij het zwembad de 2 granaatappels opensneed bleken ze niet helemaal fris te zijn; er hadden al flink wat beestjes hun buikje aan rond gegeten. Moet ik dan nu juist blij zijn dat ik het niet geruild hebmet die jongens, of is dat ook weer te simpel gedacht? 1-9-2009 Motorrijders onder elkaar (door Daan) Daan komt net terug van een ‘kijkje’ bij ARM te IJmuiden, De Kuil. Tja, zomaar even heen en weer naar IJmuiden gegaan, omdat een clubje dwazen van Allroad Maniacs (www.allroadmaniacs.nl) daar ging crossen. Uiteindelijk heb ik tot 22:00 uur staan praten met een paar van deze ‘dwazen’. Stikgezellig, en een tijd staan praten met een AT-rijder en een lange-reis-rijder; een perfecte combi om me bij op te stellen als een informatiespons. Natuurlijk kwamen de standaard onderwerpen aan bod zoals crosslaarsen, KN/origineel, banden, vering, motoren, routes, intercom, nog meer motoren, gereedschap, etc. Gegevens werden uitgewisseld, en zoals het hoort in 2009 met websites en al! Maar wat is dat toch met motorrijders in het algemeen? Je raakt aan de babbel en komt er niet vanaf! ’Mannen onder elkaar’ is natuurlijk al leuk, maar zodra ‘motoren’ als onderwerp toegevoegd wordt is het hek van de dam. Voeg daar de ingredienten ‘allroad’,  ’techniek’ en ‘reizen’ aan toe en het is een wonder dat we geen tent op hebben gezet! Het heeft iets relaxed, dit wereldje. Het is een klein wereldje, een behulpzaam wereldje en een gezellige boel! Helaas kunnen wij niet naar het Travelmaniacs-weekend deze maand, maar één dag willen we er toch wel heen. Ook heb ik nog De Dieselmotorfiets (www.dieselmotorfiets.nl) gezien, echt een prachtig stukje engineering! Ook was het zeer fijn te horen dat we een zandbende als De Kuil niet tegen gaan komen, zelfs niet in Africa. Stelt ons toch wel gerust, omdat Daan pas De Kuil in is gedoken met de AT op wegbanden, en we de A4 eigenlijk net zo’n drama vinden. We doen het dus helemaal zo slecht nog niet! Gelukkig zijn er nog genoeg meningen om te analyseren en meer dan genoeg zaken om je zorgen over te maken…