03-06-2011

Amerikanen zijn lichtelijk xenofoob, althans, veruit de meeste. ‘Trans-fat’ is eng, cholestorol al helemaal, om maar niet te spreken over ‘high fructose corn sirup’ en andere vetvormen. Over Mexico doen ze nog veel panischer, behalve de enkeling die er geweest is of er familie heeft wonen. Gelukkig spreken we deze zeldzame exemplaren ook zo nu en dan, met als kers op de taart een Mexicaan die al 15 jaar in Amerika woont, en ons kan vertellen over de huidige situatie daar. De standaard Amerikaan voorspelt een pijnlijke dood vlak na het afstempelen van je paspoort, de anderen zeggen dat het enorm meevalt en vooral prachtig is. Gelukkig is de Nederlands ambassade het met de minderheid eens! ;-)

We reden vanuit San Francisco naar het zuiden, om te gaan ontbijten met een groepje motorrijders in ‘Alice’s Restaurant’, waar zelfs een liedje over is gemaakt. Mooie route, veel motoren (en bijzondere sportauto’s) en nog meer aandacht voor de Africa Twin. Ongelofelijk, wat zijn die dingen hier beroemd en gewild! Geen idee of dat nou echt iets zegt over de Africa Twin zelf, waarschijnlijk kunnen de Amerikanen het gewoon niet hebben dat enkel het ‘kleine broertje’ (de Transalp) hier ooit is verkocht ;-) .
P5220623

Na een ereronde op de KLR van Martin (met 18 inch voor- en achterwiel :-S) en afscheid van hem te hebben genomen, zijn we vertrokken richting het zuiden. Pacific Coast Highway 1, ofwel PCH1 is iets bijzonders. Iedere Amerikaan die ooit in deze hoek van het land geweest is heeft het erover, en we moeten toegeven: het is inderdaad prachtig. ‘Highway’ is wat overdreven, maar een mooie provinciale weg die langs een ruige rotsige kust slingert beschrijft het wel denk ik. Helaas is hier nogal eens een aardbeving (oja, zijn we ook voor gewaarschuwd: Californië kan binnen 4 maanden in zee zakken!) en dat gecombineerd met woeste zee heeft als resultaat dat er nogal eens een stukje PCH1 kwijt is en in zee blijkt te zijn gezakt. Dan zie je opeens een knipperend informatiebord met ‘PCH1 closed after 64 miles’. Tja, en dan? Omleiding? Andere opties? Rondvragen is zinloos, iedereen roept iets anders. Uiteindelijk zijn we maar naar het zuiden gereden, onder het mom van ‘we zien wel’. We hebben een mooi plekje weten te vinden om gratis te overnachten tussen de Redwood-bomen en zijn ’s ochtends heerlijk gewekt door de vogeltjes!
P5220633

Navraag naar een mogelijke omweg gaat als volgt:
Daan: “Is er een omleiding of alternatieve route?”
Hotelmeneer: “Ja, over een militaire basis. Erg gevaarlijk!”
Daan: Waarom dan? Is het wel legaal?”
Hotelmeneer: “Ja, het is legaal, maar als ze je staande houden checken ze alles van je, ook je strafblad!”
Daan: “Okay, dus dan kunnen we die route gewoon nemen?”
Hotelmeneer: “Ja, maar ik zou het nooit doen, alleen in een noodgeval!”
Daan: “Waarom?”
Hotelmeneer: “Omdat er niet overal asfalt ligt en er veel haarspeldbochten zijn!”
Daan: “Dat klinkt goed!”
Hotelmeneer: “En wat het ook gevaarlijk maakt, is dat er geen strepen op het asfalt zijn om de randen te markeren!”
Daan: “Poepoeh…”
Hotelmeneer: “En daarbij, je hebt er geen bereik met je GSM! Ik heb het 2 keer gereden, en ik woon hier al 11 jaar…”
Daan: “We zien wel…”

En dus reden we daar, tussen de Hummers en ander militair tuig; geen controles, prima asfalt, prachtige route en omgeving. Of we bereik hadden met de GSM weten we niet, we hadden niet de behoefte dat te controleren. Veel Amerikanen leven echt op angst…

Na deze prachtige route hebben we een camping gevonden vlakbij Atascadero, en daar een plaatsje kunnen delen met een Amerikaan (met motor uiteraard ;-) ); gelukkig stonden er genoeg bomen om onze gloednieuwe hangmat uit te proberen: geweldig! Na een tweede nacht daar een standaard rondje McDonalds om te internetten, pompstation en supermarkt raakten we op de parkeerplaats van de supermarkt plots we aan de praat met Rosie, een schat van een mens wat ons uitnodigde omdat ze meer reisverhalen wilde horen. Rosie en haar man Bela (een Hongaar) woonden werkelijk in ons droomhuis; rustig, klein maar wel met garage en een hond, kat en kippen, echt geweldig! De jacuzzi werd aangezet en we vermaakten ons prima! Rosie maakt veel jam en marmelade wat op lokale markten verkocht wordt, en dus hebben we een uur of drie bloedsinaasappelen staan snijden tijdens het gekwebbel. (we hebben ook het recept weten te ontfrutselen ;-) ).
P5250651
Geweldig om mensen hier op zo’n manier te spreken en te leren kennen, dan hoor de echte (horror-)verhalen over het zorgsysteem hier en de gekkigheid in de Amerikaanse politiek. Het is vanuit onze Europese visie echt een raar land wat dat betreft. De ‘rijkeren’ geven echt geen bal om de onderste lagen van de bevolking (‘modaal’ valt onder de laatste categorie). Je verzekert je voor ziektekosten, dat kost ongeveer 600 dollar per maand, en dan krijg je 80% vergoed. Krijg je kanker of een zwaar ongeluk? Verkoop je huis maar en/of ga met de pet rond in je familie/kerk/etc.

Na twee heerlijke verwendagen bij Rosie en Bela zijn we vertrokken richting Soda Lake, op zoek naar de San Andreas Fault line, de scheur hier tussen twee tectonische aardplaten. Wij helemaal trost foto’s gemaakt van een scheur in de grond, bleek dit later gewoon een droge rivier te zijn ;-) . Een scheur hebben we niet echt gevonden, maar wel de plaats waar deze zou moeten zijn. We zijn de dag geëindigd in ‘The Place’ in Ventucopa. Martin uit San Francisco zouden we hier weer treffen. Het is een geweldige plek. Niet alleen omdat je je tent voor niks achter de kroeg mag opzetten. Het dorp heeft 92 inwoners, een beetje supermarkt en benzinepomp is een uur rijden en de mensen zijn stikgezellig. Uiteindelijk werd dit veruit de duurste ‘camping’ door al het bier, maar het was het dubbel en dwars waard. Een aanrader! Wel zaten er wat veel oorwurmen daar, ook in de perculator na een nachtje…
P5290713

Na The Place wilden we aan de kust kamperen op een State Beach, maar dit bleek 35 dollar plus 10 dollar voor het tweede voertuig te kosten; doei! We zijn lekker verder gegaan, flink doorgereden en zijn beland in Joshua Tree National Park. Hier hebben we ons twee dagen goed vermaakt; bloedheet maar heel mooi. Het blijft geweldig dat je vanuit deze gortdroge en bloedhete woestijn zoveel prachtige stoere planten ziet, maar ook nog steeds besneeuwde bergtoppen kunt zien.
P5300723

Vervolgens zijn we ‘binnendoor’ naar Phoenix gereden en hebben nog twee nachten ergens in een bos ten noorden van Phoenix geslapen (keurig op een camping dit keer) om uiteindelijk bij Daan z’n oom Piet en tante Dot in Mesa te belanden. Hier worden we weer heerlijk verwent en kletsen gezellig bij. We kwamen er wederom achter dat heel veel karaktertrekjes toch écht in de genen zitten ;-) , dus we voelden ons meteen thuis!
P6030885

Dit was ook het moment om de spullen opnieuw uit te zoeken omdat we hier e.e.a. achter kunnen laten ‘voor transport naar Nederland’… en het resultaat is 10,2 kg minder bagage (je kunt ook zeggen dat ons totale bezit naast de motorfietsen met 15% gekrompen is)! Verder lagen er zeven pakketjes klaar met motoronderdelen en andere benodigdheden om ons helemaal klaar te maken voor Mexico, waar we over een week naar toe gaan. We hebben een leuke motorzaak ontdekt waar we a.s. woensdag al het onderhoud aan de motoren gaan doen. Het is wel even schrikken om opeens op 1 dag zoveel geld uit te geven, maar het spul moet natuurlijk wel tiptop onderhouden worden. Ook hebben we een globaal een goede route bedacht, dus wij zijn klaar voor Mexico!