Politiebegeleiding
03-07-2011
Mexicaanse politie… we hebben ze leren kennen! Topgasten (tot op heden). Stel, je rijdt over straat… eenrichtingsverkeer, druk. Rood stoplicht, twee auto’s voor je. Ze rijden door rood en opeens merk je dat er een politieauto achter je staat; zwaailichten aan. Dus wij ook maar door rood, met de gedachte dat ze er langs willen ofzo. Ze volgen ons! Oops, we reden natuurlijk ook door rood nu… PULL OVER! Daan schiet naar links, Mirjam naar rechts. “TO THE LEFT!” klinkt het uit de luidspreker op het dak… Mirjam wurmt zich naast Daan en we zeggen naar elkaar door de intercom: ‘Ojee, nu gaan we ’t beleven…’. Een agent stapt uit, komt naar ons toe en vraagt in strak Engels of we verdwaald zijn! Wij leggen uit dat we een hotel zoeken, en hij geeft toe dat hij al zoiets dacht en hij wilde ons komen helpen. Onze hartslag zakt iets in, en we vragen waarom dat met zoveel toeters en bellen moest: ‘Tja, ik moest toch jullie aandacht krijgen?’. Vervolgens onder politiebegeleiding een paar hotels af, vriendelijke glimlach gratis erbij en weg waren ze! Heerlijk….
Na de heerlijke dagen en BBQ’s in Creel zijn we verder naar het zuiden gegaan; we geloofden het wel met Copper Canyon en vonden het wat tegenvallen. Ook wilden we minder offroaden. We hadden gehoord dat een mooie weg in de mooiste canyon onverhard was, maar wij besloten hem over te slaan! Toen kwamen we echter bij de afslag waar men ‘Barranca de Batolpilas’ in kan, en we zagen asfalt… toch maar even proberen. Uiteindelijk toch offroad gereden, en wat was het mooi; geweldig! 1300 meter onverhard afdalen in een paar kilometer; wat wil je nog meer. Onderweg zagen we een droomhuisje staan, zo mooi dat we er een foto van maakten… en een paar uur later sliepen we er op het terras!
Eenmaal in de Canyon kom je in La Bufa, een dorpje met vier huisjes en één winkel. Leuk wat gedronken in het winkeltje, en de eigenaresse (uit Texas, USA, woont al 20 jaar in Mexico) bleek in het mooie huisje te wonen en we konden er komen kamperen. Ze was druk bezig hordeuren te monteren en stond nogal te klungelen… dus Daan ging maar helpen; dikke pret. Uiteindelijk de deur gemonteerd onder toeziend oog van wat lokale Indianen; prachtige lui die hun brood voornamelijk verdienen met wietteelt… jaja, we zaten in het hol van de leeuw! Hier merk je gelukkig absoluut niets van; heel de drugshandel en –teelt blijft buiten het zicht. Vanwege het prachtige weer hebben we weer een ‘gaastent’ geknutseld van ons muskietennet en buiten geslapen; ’s ochtends werden we wakker van de poepende kolibri’s!
Na Copper Canyon zijn we naar Hidalgo del Parral gegaan, waar we door de politie langs wat hotels werden ‘gefietst’. Uiteindelijk zijn we in Hotel Feunte beland voor 9 euro per nacht, waar we uiteindelijk vijf nachten zijn gebleven. Het stadje is heerlijk knus en lekker klein; we kwamen regelmatig ‘bekenden’ tegen op straat; toch een beetje thuisgevoel. We hebben een oude zilvermijn bezocht, maar vooral veel rondgeneuzeld en heerlijk gegeten. Wat ze hier allemaal wel niet maken van tortillas: buritos, tacos, tostades, enchililadas, choridas, kesadas, etc, voor anderhalve euro p.p. experimenteer je je buikje rond. Het eten hier is echt geweldig! Verder prachtige kerkjes, en een heus paleis waarvan alle stenen uit Frankrijk zijn ingevaren; wij vonden het dus maar ‘normaal’ al was het prachtig natuurlijk.
Ook hebben we in Hidalgo del Parral ons muskietennet verbouwd; we hebben er een bodem met een acht meter lange rits in laten naaien zodat we hem als tent kunnen gebruiken en het gespuis buiten houden; we kijken er naar uit om erin te slapen! Dit alles hebben we gedaan met behulp van een geweldige Mexicaanse familie, met wie we nog het meest verrukkelijke ijs tot nu hebben gegeten. Het is maar goed dat we die ijszaak hebben ontdekt op de dag voor vertrek, anders hadden we er elke dag gezeten!
Na vijf rustdagen hebben we een flinke rit naar ’t zuiden gemaakt, 650 km naar Fresnillo. Saai stadje met een een veel-te-duur hotel, en dus vertrokken we de volgende dag naar Valparaiso. Het leuke in die kleine Mexicaanse dorpjes zijn de dorpspleintjes; mensen maken er muziek, praten wat en eten er rondom heen. Ideaal voor reizigers, want je kijkt je ogen uit! Prachtige oude cowboys, allemaal met een mooie witte hoed en een verweerd gezicht; geweldig.
Na Valparaiso wilden we via een bergweggetje naar de kust. Omdat we niet weer veel te heftig offroad wilden rijden hebben we veel mensen gevraagd naar de staat van de weg. Samengevat: 4-5 uur rijden en grotendeels verhard. Uiteindelijk deden we er 11½ uur over, en hebben we het laatste stuk in de regen moeten offroaden door de bergen. Hoogste pieken rond de 2900 meter, laagste dalen rond de 300 meter en van de 11½ uur hebben we 10½ uur gereden, waarvan 9 uur offroad. Het was prachtig en mooi om te rijden; het wordt echt een beetje tropisch hier, dus heel groen en bergachtig. Onderweg zat Daan enorm te stressen om brandstof te vinden; uiteindelijk konden we in een Indianendorpje benzine kopen (per 10 of 20 liter 
). Ook helemaal geweldig: de benzine is hier rood; helemaal Daan z’n stijl! De offroadpaden waren gelukkig niet al te moeilijk, maar we waren echt stuk na die dag. Uiteindelijk heeft Daan een politieagent een lift gegeven achterop de motor, hebben we een hotel gezocht en heerlijk gegeten op straat; het toch veel voldoening!
Na deze onverwacht zware dag nog slechts twee uurtjes rijden naar de kust; op naar een Turtle-Camp! De route ernaartoe was prachtig; we hebben wat banaantjes en mango’s geplukt en het voelt echt als een andere wereld. Prachtig groen door de regens het regenseizoen is nu echt wel begonnen hier!), heerlijk vers fruit en enorme witte vlinders; wat wil je nog meer?
Eenmaal bij het schildpaddenkamp aangekomen, blijkt dat we ons hier wel een tijdje kunnen vermaken. Het is een grote bouwval, we slapen in een soort kraakpand en omdat we hier meer gaan doen behalve schildpaddennesten zoeken en schildpadjes uitzetten, verblijven we gratis. We houden allebei erg van de zee, dus het is heerlijk om hier te zijn! Gisteravond vanaf 21:30 uur hebben we vier km strand heen en terug nagelopen om te zoeken naar schildpaddennesten maar niets gevonden; het is nog wat vroeg in het seizoen. Mochten ze wel gevonden worden, dan worden de eieren opgegraven en in een broedkast gelegd om de overlevingskans te vergroten. Het is heerlijk om iets nuttigs te kunnen doen, en misschien blijven we hier wel anderhalve week. We slapen aan het strand, tussen de gekko’s en de palmbomen en er is genoeg te doen! Er staan hier ook twee quads vast gerot in het zand, dus Daan kan zich gaan vermaken met wat ellebogenvet om ’t spul aan de pruttel te krijgen. Inmiddels ook een spoedcursus kokosnoot-open-hakken gekregen; heerlijk!
Wel hebben we een paar dagen terug ons eerste dipje (…gehad?); onder reizigers ook wel bekend als de ‘4-month-itch’. Wij wisten van ’t bestaan niet af, maar zaten wel een beetje te mutsen en zagen het nut er even niet meer van in; banaal he? Het is een enorm voorrecht om dit te kunnen doen, maar voor ons lijkt het soms ‘saai’ en ‘doelloos’. Het is prachtig mooi en heel interessant, maar je bent wel vier maanden lang aan ‘t zoeken naar hotels en benzine; blijkbaar mis je dan toch een doel met een iets langere tijdspanne. Maar goed, kop op, en we neuzen verder in onze digitale naslagwerken over dit land en gaan gewoon lekker verder. Het blijkt gewoon enorm belangrijk om ook te accepteren dat je soms ‘werkdagen’ hebt, en dat je ook ‘vrije dagen’ moet nemen en dan dus niet de was e.d. moet gaan doen. Ook met missen van familie en vrienden begint wel op te spelen; huilbui na een simpel e-mailtje enzo… Eén ding is zeker: de vakantie is voorbij, en de reis is begonnen. Maar we hebben er weer zin in en gaan ervoor!